شعر بختیاری از افرا عسکریان
پَلاپِسون
ای کــه کـوگـا و بَلیـطا ایـبِرِن فـِـرمـونِـت
افــتـو و مـهنِ خـــدا کِرده قـضـا گردونـت
ای گــل مَـیلِـسِ جـا مـنده زِ ایــلِ گـُـلِ سـُـر
چـی مـو کـی دار و نـدارس ایکُنه قـربونت
سِـکِـراتـه نّـزه دی وا بـُـکُ بــُرگـاتِ گـــُلم
قَسـَـمِت دُم بــه خــــدا واس ســر پـیـمـونـت
مر چه دیدی زمو تو، مر چه خطا کرده دلم
مـــر چـه وابـیـده کــه دیـندای مُـنه بُـهـتونـت
کور نیبو نه به خَرس ونه به خنده،نه به خو
تـش بگـره همـو که ای تـش نا ســر زونـت
هنـی ام ویـرمه ســر چشمه به تَهـلی گُهدی
کــُـرِ چـــوقـا بــه وَرِ لیـوه فِلــون بَهـمونــت --
بـروای دُر،بـرو،کـم بـِـکُ دی خــین بــه دلم
دَیـــنِ مــو ایـــکنه یــه روز پـَـلا پــِـسـونـت!!
شاعر: افرا عسکریان
+ نوشته شده در دوشنبه ۱۳۹۲/۰۸/۲۰ ساعت 10:39 توسط محسن فرهادی باجولی
|
درد من حصار برکه نیست.